Hij heeft een podiumpersoonlijkheid die jaren ervaring verraadt. Een stem die klinkt alsof hij alle rock en soul van de jaren zestig en zeventig in zich verenigt. Een plaat die geproduceerd en ingespeeld is door de absolute top van de internationale muziekwereld. En een naam die als een eerbetoon beschouwd mag worden aan zijn grote inspirator.
Een twintiger met een turbulent verleden en een prachtige toekomst. Een nieuwe ster aan het Nederlandse popfirmament - en als de voortekenen ons niet bedriegen, ook ver daarbuiten.
Als kind had Waylon een grote held: “Het was vroeger Michael Jackson, Michael Jackson en Michael Jackson. Ik was er kapot van toen ik hoorde dat hij dood was, want het was toch dankzij Michael dat ik al heel vroeg van muziek ben gaan houden.”
Maar het was een andere muzikant waar hij zich vanaf zijn prille jeugd aan spiegelde. “Mijn vader was fan van Waylon Jennings. Die ging ik als kind al nadoen, met een plastic gitaartje in mijn handen en Waylons logo op mijn petje. Datzelfde logo staat nu op mijn linkerpols getatoeëerd.”
Tot op de dag van vandaag heeft Jennings een grote rol in Waylons leven gespeeld. “Niet alleen qua muziekkeuzes, maar vooral ook wat betreft de manier waarop ik in het leven sta. Hij was een rebel die alles op zijn eigen manier wilde doen. Dat heeft mij enorm geïnspireerd.”
Waylon ging Country en Americana maken, solo of met zijn eerste bandjes. Zelf opgenomen cassettes genereerden veel aandacht en leidden uiteindelijk tot een platendeal met EMI, waarvoor hij een single opnam. Dat eerste plaatje werd geen hit, maar had grote gevolgen: “Via via kwam het bij Waylon Jennings terecht. Middenin de nacht ging de telefoon: Jennings. Iemand houdt me voor de gek, dacht ik nog, maar toen hoorde ik aan zijn stem dat hij het wel degelijk was. Ik klapte helemaal dicht, er kwam alleen maar yes, no, hello en thank you uit. Hij nodigde me uit om langs te komen, wilde me mee nemen op zijn aankomende tournee. Een week later zat ik in Nashville.”
Waylon werd hartelijk verwelkomd ten huize Jennings, repeteerde met diens band en trad op in Nashville en Miami. Maar toen sloeg het noodlot toe: de suikerziekte van de Amerikaanse countryster speelde zo op, dat hij zijn tour af moest gelasten. Onze Waylon bleef nog een tijd in Nashville, maar toen duidelijk werd dat Jennings nooit meer op zou kunnen treden kwam een einde aan de jongensdroom. “Hij overleed op 13 februari 2002. Heel triest. Al die dingen die we met elkaar besproken hebben, bij hem op de bank en over de telefoon… Hij gaf me zijn gitaar. Zo blijft hij bij me. Hij heeft me gebracht waar ik nu ben. Ik kan me nog verder ontwikkelen, maar de muziek die ik nu gemaakt heb, is waar ik nu sta. Dat gaf hij altijd mee: je kunt niemand anders zijn dan jezelf.”
Na zijn Amerikaanse avontuur viel Waylon in een gat. Hij hing een tijd apathisch op de bank tot zijn kersverse vrouw een muziekantenvakblad voor hem kocht. Daarin zag Waylon een advertentie staan van een Top-40 band die een zanger zocht. De daaropvolgende zeven jaar zou hij entertainen op de spreekwoordelijke bruiloften en partijen. Hij kreeg een zoon, Dylan (vernoemd naar Bob), scheidde, stortte zich in de seks, drugs en Rock & Roll. Het kostte hem bijna het leven: “Ik ging helemaal los, leefde voor de kick. Ik zie het nu als een verlate pubertijd,” zegt Waylon, die met de hulp van zijn familie gelukkig weer clean werd. Er moest iets gebeuren, dat was duidelijk. Waylon schreef zich in voor de tv-talentenjacht Holland’s Got Talent die hij, tot zijn grote opluchting, net niet won. Omdat hij zich weigerde te houden aan de strikte – zakelijke - regels van de show, zat hij na de finale enkele maanden gedwongen met de armen over elkaar. Tijd voor bezinning: “Het gaf me de gelegenheid om een toekomstplan uit te stippelen. Wat wilde ik? Met wie zou ik willen werken?”
Vol ambitie besloot Waylon voor het hoogst bereikbare te gaan. Hij is dol op de soulvolle muziek van artiesten als Duffy, James Morrison en een collega die hij nog van vroeger kent, Ilse DeLange. Hij stuurde een demotape naar de Engelse producers achter die wereldsterren: Martin Terefe en Sacha Skarbek, die hem prompt uitnodigden langs te komen. “Het klinkt ongelofelijk, maar zo is het echt gegaan”, lacht Waylon. “Ze werken met de grootste artiesten ter wereld, maar het gaat ze niet om geld; ze gaan voor wat ze leuk vinden.”
Waylon kwam in een ongelofelijk creatieve omgeving terecht. Samen met zijn producers en sessiemusici schreef hij een groot aantal songs en werkte vervolgens vier maanden aan zijn debuutalbum. “Die tijd in Londen was voor mij één grote ontdekkingsreis. We werkten aan iets dat ik zelf op poten had gezet, wilde echt mijn eigen ding maken, in een grote productie. En Gainer, mijn manager, geloofde in me: ‘We gaan het gewoon doen!’”
Waylons gewaardeerde collega Ilse DeLange hoorde van Sasha Skarbek, dat hij een fantastisch album aan het opnemen was met een wel heel erg getalenteerde Nederlander. Zij tipte haar muziekmaatschappij, die onmiddellijk toehapte. Met Wicked Way als eerste, zeer welluidende resultaat. Het album Wicked Ways volgt een aantal weken na het uitkomen van de single. Hoe Waylon zijn muziek omschrijft? “Rock & Soul. Het heeft het ruige van een Rock & Rollplaat, maar de intentie van een Soulplaat.”
En zo heeft Nederland er opeens een nieuwe, eigenzinnige, getalenteerde, charismatische ster bij. Waylon heeft een plaat van internationale allure gemaakt – en dat alles geheel op eigen kracht!
Hij heeft een podiumpersoonlijkheid die jaren ervaring verraadt. Een stem die klinkt alsof hij alle rock en soul van de jaren zestig en zeventig in zich verenigt. Een plaat die geproduceerd en ingespeeld is door de absolute top van de internationale muziekwereld. En een naam die als een eerbetoon beschouwd mag worden aan zijn grote inspirator.
Een twintiger met een turbulent verleden en een prachtige toekomst. Een nieuwe ster aan het Nederlandse popfirmament - en als de voortekenen ons niet bedriegen, ook ver daarbuiten.
Als kind had Waylon een grote held: “Het was vroeger Michael Jackson, Michael Jackson en Michael Jackson. Ik was er kapot van toen ik hoorde dat hij dood was, want het was toch dankzij Michael dat ik al heel vroeg van muziek ben gaan houden.”
Maar het was een andere muzikant waar hij zich vanaf zijn prille jeugd aan spiegelde. “Mijn vader was fan van Waylon Jennings. Die ging ik als kind al nadoen, met een plastic gitaartje in mijn handen en Waylons logo op mijn petje. Datzelfde logo staat nu op mijn linkerpols getatoeëerd.”
Tot op de dag van vandaag heeft Jennings een grote rol in Waylons leven gespeeld. “Niet alleen qua muziekkeuzes, maar vooral ook wat betreft de manier waarop ik in het leven sta. Hij was een rebel die alles op zijn eigen manier wilde doen. Dat heeft mij enorm geïnspireerd.”
Waylon ging Country en Americana maken, solo of met zijn eerste bandjes. Zelf opgenomen cassettes genereerden veel aandacht en leidden uiteindelijk tot een platendeal met EMI, waarvoor hij een single opnam. Dat eerste plaatje werd geen hit, maar had grote gevolgen: “Via via kwam het bij Waylon Jennings terecht. Middenin de nacht ging de telefoon: Jennings. Iemand houdt me voor de gek, dacht ik nog, maar toen hoorde ik aan zijn stem dat hij het wel degelijk was. Ik klapte helemaal dicht, er kwam alleen maar yes, no, hello en thank you uit. Hij nodigde me uit om langs te komen, wilde me mee nemen op zijn aankomende tournee. Een week later zat ik in Nashville.”
Waylon werd hartelijk verwelkomd ten huize Jennings, repeteerde met diens band en trad op in Nashville en Miami. Maar toen sloeg het noodlot toe: de suikerziekte van de Amerikaanse countryster speelde zo op, dat hij zijn tour af moest gelasten. Onze Waylon bleef nog een tijd in Nashville, maar toen duidelijk werd dat Jennings nooit meer op zou kunnen treden kwam een einde aan de jongensdroom. “Hij overleed op 13 februari 2002. Heel triest. Al die dingen die we met elkaar besproken hebben, bij hem op de bank en over de telefoon… Hij gaf me zijn gitaar. Zo blijft hij bij me. Hij heeft me gebracht waar ik nu ben. Ik kan me nog verder ontwikkelen, maar de muziek die ik nu gemaakt heb, is waar ik nu sta. Dat gaf hij altijd mee: je kunt niemand anders zijn dan jezelf.”
Na zijn Amerikaanse avontuur viel Waylon in een gat. Hij hing een tijd apathisch op de bank tot zijn kersverse vrouw een muziekantenvakblad voor hem kocht. Daarin zag Waylon een advertentie staan van een Top-40 band die een zanger zocht. De daaropvolgende zeven jaar zou hij entertainen op de spreekwoordelijke bruiloften en partijen. Hij kreeg een zoon, Dylan (vernoemd naar Bob), scheidde, stortte zich in de seks, drugs en Rock & Roll. Het kostte hem bijna het leven: “Ik ging helemaal los, leefde voor de kick. Ik zie het nu als een verlate pubertijd,” zegt Waylon, die met de hulp van zijn familie gelukkig weer clean werd. Er moest iets gebeuren, dat was duidelijk. Waylon schreef zich in voor de tv-talentenjacht Holland’s Got Talent die hij, tot zijn grote opluchting, net niet won. Omdat hij zich weigerde te houden aan de strikte – zakelijke - regels van de show, zat hij na de finale enkele maanden gedwongen met de armen over elkaar. Tijd voor bezinning: “Het gaf me de gelegenheid om een toekomstplan uit te stippelen. Wat wilde ik? Met wie zou ik willen werken?”
Vol ambitie besloot Waylon voor het hoogst bereikbare te gaan. Hij is dol op de soulvolle muziek van artiesten als Duffy, James Morrison en een collega die hij nog van vroeger kent, Ilse DeLange. Hij stuurde een demotape naar de Engelse producers achter die wereldsterren: Martin Terefe en Sacha Skarbek, die hem prompt uitnodigden langs te komen. “Het klinkt ongelofelijk, maar zo is het echt gegaan”, lacht Waylon. “Ze werken met de grootste artiesten ter wereld, maar het gaat ze niet om geld; ze gaan voor wat ze leuk vinden.”
Waylon kwam in een ongelofelijk creatieve omgeving terecht. Samen met zijn producers en sessiemusici schreef hij een groot aantal songs en werkte vervolgens vier maanden aan zijn debuutalbum. “Die tijd in Londen was voor mij één grote ontdekkingsreis. We werkten aan iets dat ik zelf op poten had gezet, wilde echt mijn eigen ding maken, in een grote productie. En Gainer, mijn manager, geloofde in me: ‘We gaan het gewoon doen!’”
Waylons gewaardeerde collega Ilse DeLange hoorde van Sasha Skarbek, dat hij een fantastisch album aan het opnemen was met een wel heel erg getalenteerde Nederlander. Zij tipte haar muziekmaatschappij, die onmiddellijk toehapte. Met Wicked Way als eerste, zeer welluidende resultaat. Het album Wicked Ways volgt een aantal weken na het uitkomen van de single. Hoe Waylon zijn muziek omschrijft? “Rock & Soul. Het heeft het ruige van een Rock & Rollplaat, maar de intentie van een Soulplaat.”
En zo heeft Nederland er opeens een nieuwe, eigenzinnige, getalenteerde, charismatische ster bij. Waylon heeft een plaat van internationale allure gemaakt – en dat alles geheel op eigen kracht!
